Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1927
Ξεκίνησε τη συγγραφική του δραστηριότητα το 1948, δημοσιεύοντας χρονογραφήματα, κινηματογραφικές και θεατρικές κριτικές, δοκίμια και σχόλια σε εφημερίδες της Aθήνας, Θεσσαλονίκης και της Nέας Yόρκης, αλλά και στον Kινηματογραφικό Aστέρα, το μοναδικό κινηματογραφικό περιοδικό της εποχής. Tην ίδια χρονιά συνεργάστηκε για πρώτη φορά με τον Nίκο Tσιφόρο και τον Aλέκο Σακελλάριο ως βοηθός σκηνοθέτη, ενώ συγχρόνως άρχισε να γράφει σενάρια για τις εταιρείες Σπέντζος Φιλμ, Aνζερβός, �! �ίνο� � Φιλμ και της δικής του εταιρίας.
Aπό τότε ως σήμερα ο Γιώργος Λαζαρίδης έχει γράψει κωμωδίες, δράματα, θρίλερ, επιθεωρήσεις και έχει βάλει την υπογραφή του ως παραγωγός, συγγραφέας και σκηνοθέτης σε πολλές κινηματογραφικές, θεατρικές και τηλεοπτικές παραγωγές, που στο σύνολό τους ξεπερνούν τις πεντακόσιες.
Yπήρξε θεατρικός παραγωγός και ιδρυτικό μέλος του Oργανισμού Συλλογικής Διαχείρισης των δικαιωμάτων των Δημιουργών Oπτικοακουστικών Έργων, ενώ συνεχίζει να είναι μέλος του Δ.Σ. Επίσης, είναι πρόεδρος του Oργανισμού Διαχείρισης Πνευμ�τικών Δικαιωμάτων των Θεατρικών Συγγραφέων και Πρόεδρος της Eταιρίας Θεατρικών Συγγραφέων.
Ταυτόχρονα ήξερε να διεκδικεί και να κερδίζει μάχες για τον πολιτισμό και το θέατρο,υποστηρίζοντας με πάθος του Έλληνες θεατρικούς συγγραφείς και πνευματικούς δημιουργούς,
Η διαφύλαξη μέχρι σήμερα του χώρου γνωστού θεάτρου «Μετροπόλιταν» στην Λεωφόρο Αλεξάνδρας , που δεν υπέκυψε στην βάρβαρη ανοικοδόμηση για να γίνει γκαράζ και πολυκατάστημα αλλά ορίσθηκε με Προεδρικό Διάταγμα ότι ως χώρος έχει διατηρητέα θ�! �ατρ� �κή χρήση ,είναι ένα τελευταίο δείγμα δικής του γραφής....
Οι επιφυλλίδες του για τον πολιτισμό, τον θέατρο και την πολιτική τα τελευταία χρόνια στο Παρόν της Κυριακής, αποτελούσαν κείμενα και θέσεις με άποψη.
Ως πρόεδρος της Εταιρίας Θεατρικών Συγγραφέων σε συνεργασία με την Πανελλήνια Ομοσπονδία Ενώσεων Συντακτών (ΠΟΕΣΥ) και την Πανελλήνια Ομοσπονδία Προσωπικού (ΠΟΕΠΤΥΜ) και με την Ένωση Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών (ΕΣΗΕΑ) πραγματοποίησαν δυο μοναδικές εκδηλώσεις μνήμης και τι�ής για τον Τάσο Λειβαδίτη (2007) και για τον Νίκο Καζαντζάκη στο θέατρο ΡΕΧ (2009).
Έγραψε περισσότερα από 60 θεατρικά έργα , από τα οποία ξεχωρίζουν «Ο τρελός του Λούνα Πάρκ», «Οδός Ευκαιρίας», «Δώδεκα μήνες καλοκαίρι», «Φου-ο αετός και τα σπουργίτια», «Η μεγάλη μηχανή», «Πρόσεχε την ντουλάπα», «Οι αισιόδοξοι», «Τα γυμνά σκάνδαλα», «Το κλουβί με τις τρελλές» διασκευή σε μιούζικαλ, «Σταυροφορίες», «Το βλήμα», «Μπουμ και Ταρατατζούμ», «Δέκα εντολές συν μία», «Ου μπλέξεις», «Το φιόρο του λεβάντε» �! �λεύ� �ερη διασκευή σε μιούζικαλ από το έργο του Γρ. Ξενόπουλου, κ.λ.π. , καθώς και μεγάλο αριθμό επιθεωρήσεων όπως τα «Να τί θέλει ο λαός», «...και Πράσινα Αλογα», «Το παραμύθι πάει σύννεφο», «Πολύ ωραίο στυλ, βεβαίως-βεβαίως», «Την λένε ακόμα Δημοκρατία», «Χίππιδες και Ντιρλαντάδες», «Ο Καραγκιόζης στο Αιγαίο», «Ρέτρο» κ.λ.π.
Στα βιβλία του συμπεριλαμβάνονται «Αννα Μαρία Καλουτά, από το θρίλερ στον θρύλο», «Ελήφθη Όβερ», «Το Χόλλυγουντ της πλατείας Κάνιγγος», «Φλάς Μπάκ μια ζωή σινεμά» κ.α
Παραγωγός, σκηνοθέτης και σεναριογράφος πλέον των 200 ται�ιών, μεταξύ των οποίων «Η Χιονάτη και τα εφτά γεροντοπαλλήκαρα» (Π.Σ.), «Το κοροϊδάκι της δεσποινίδος» (Π.Σ.), «Η 7η μέρα της δημιουργίας» (Π), «Ασύλληπτο κορόϊδο», (Σ), «Ξένοιαστος παλαβιάρης» (Σ), «Ποιός Θανάσης» (Σ), «Τα παιδιά της πιάτσας» (Σ,Π), «Ο Μπλοφατζής» (Σ), «Ολοκαύτωμα» (Σ), «Φαλακρός μαθητής» (Σ), «Λαός και κολωνάκι» (Π), «Ο ποδόγυρος» (Σ,Σκ.Σ.), «Ο άνθρωπος που έσπαγε πλάκα» (Σ), «Κλειστά παράθυρα» (Π.,Σκ., Σ.), «Γεύση από Ελλάδα» (Π, Σκ.Σ).
Συνδικαλι�! �τικ� � Δράση:
Πρόεδρος και Ιδρυτικό Μέλος του Οργανισμού Συλλογικής Διαχείρισης Δημιουργών Ο/Α έργων, Πρόεδρος της Εταιρείας Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων, Αντιπρόεδρος της Ένωσης Ελλήνων Σεναριογράφων, Επίτιμος Πρόεδρος της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών.
Τηλεόραση : Σενάρια & Σκηνοθεσία μεγάλου αριθμού παραγωγών : «Βραδιά επιθεώρησης» 16 επεισόδια, «Αστυνόμος Θανάσης Παπαθανάσης» 78 επεισόδια, «Κλειστά Παράθυρα» 24 επεισόδια, «Καλημέρα Ζωή» 750 επεισόδια κ.λ.π.
Η κηδεί� του θα γίνει το Σάββατο 11 Αυγούστου στις 11:00, στο κοιμητήριο Χαλανδρίου.
Επιθυμία της οικογένειας είναι αντί στεφάνων τα χρήματα να διατεθούν σε άπορες οικογένειες και φιλανθρωπικούς σκοπούς.
-------------------
Ξαναδημοσιεύουμε κείμενο του αξέχαστου φίλου, από το στυξ (24/10/2002)
Εμπειρίες από μία αποτυχία
Δ εν χρειάστηκα πολύ για να βρω τις κυριότερες αφορμές που ο Δήμος της Αθήνας δεν θα με έχει πολύτιμο δημοτικό του σύμβουλο στην κρίσιμη τετραετία που ακολουθεί. Τα αποτελέσματα της κάλπης με έφεραν απλώς σε μία συμπαθητική θέση, αν και θα προτιμούσα να είχα έρθει τελευταίος γιατί αυτό είναι και μια «πρωτιά», έστω και από την ανά�οδη, αν σκεφτεί κανένας ότι και ο Μπερτολούτσι προτίμησε να κάνει ταινία τον «Τελευταίο αυτοκράτορα» και όχι εκείνους που προηγήθηκαν.
Τελικά κατέληξα σε 10 αιτίες που τις παραθέτω και σαν υποθήκη για όποιον θελήσει μελλοντικά να δηλώσει υποψηφιότητα για να καταφέρει την ίδια αξιοσημείωτη αποτυχία.
Από την ώρα που ανταποκρίθηκα στην πρόταση του κ. Χρήστου Παπουτσή για να με συμπεριλάβει στο συνδυασμό της «Ομορφης Πόλης», έπρεπε να φροντίσω αμέσως να διαλέξω και το «λάιφ στάϊλ» με το οποίο θα έπρεπε να κυκλοφορώ. Δεν το έκαν! α. Ασ υγχώρητο.
Υποψήφιος χωρίς αυτή την επιλογή, είναι σαν να τρως τυρόπιτα χωρίς τυρί, τζατζίκι χωρίς σουβλάκι και πρωϊνάδικη εκπομπή χωρίς τη Μενεγάκη.
Δεν περπάτησα «πόρτα-πόρτα» για να ζητήσω από τους ψηφοφόρους τον σταυρό τους και αυτό για να μην τους υποχρεώνω στο κάθε χτύπημα του κουδουνιού να φωνάζουν από μέσα «δώσαμε...δώσαμε...».
Εκανα το λάθος να παραμείνω αυτό που ήμουν πάντα. Λάθος θανάσιμο κι αυτό. Ετσι, όταν ζητούσα να με προτιμήσουν, η απάντηση ήταν «άσε, το έχουμε δει το έργο». Δικαιολογημένη η ά�νηση, αφού τις ταινίες μου τις έχουν δει στην τηλεόραση, πιο συχνά από όσο βλέπουν τον κύριο Προκόπη Παυλόπουλο να χαρακτηρίζει την κυβέρνηση ανεπρόκοπη.
Παραμονές των εκλογών δεν έτυχε να μας αφήσει χρόνους κανένας από τους κωμικούς του ελληνικού κινηματογράφου (μήπως έμεινε και κανένας;) για να με καλέσουν να πω κάτι για τη ζωή του στα τηλεοπτικά κανάλια και με την ευκαιρία να πω κάτι και για τη δική μου υποψηφιότητα.
Ετσι, προεκλογικά τηλεπτικοί σταρ παρέμειναν τα σκουλαρίκια της κυρία Υβέτ.
Εκανα και το α! συγχ ώρητο λάθος να πω ότι βοήθησα τον κ. Παπουτσή για να πάρει στη δικαιοδοσία του ο Δήμος της Αθήνας το Πεδίο του Αρεως, τον Εθνικό Κήπο και το Αλσος Παγκρατίου για να ξαναγίνουν θέατρα. Τί το ήθελα; Ετσι, έχασα τους ψήφους και όλων εκείνων των περιθωριακών που τη βγάζουν κάθε νύχτα εκεί για να χτυπήσουν ανενόχλητοι τη βελόνα τους.
Κάθε φορά που έπρεπε να πω δυο κουβέντες, δεν φρόντιζα να χρησιμοποιοώ απαραιτήτως το «έχω την αίσθηση», το «ενδεχομένως», το «αν θέλετε», τις «διεργασίες», τις «διαστρωματώσεις», την «ανω τελεία», το «αυτονόητο» και �ο «για να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους», περίπου όπως και ο κύριος Αλέξανδρος Λυκουρέζος. Υστερα από αυτό, έχω την αίσθηση ότι οι διεργασίες, ενδεχομένως και οι διαστρωματώσεις αν θέλετε, με έστειλαν στην άνω τελεία ή για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους στο αυτονόητο, δηλαδή στον πάτο.
Κάποιος δημοσιοσχεσίτης που προσφέρθηκε να βοηθήσει την προεκλογική μου καμπάνια, μου μίλησε για δέκα εκατομμύρια. Κατασυγκινημένος έσπευσα να τον ευχαριστήσω. Οταν όμως τον ρώτησα πότε να στείλω να τα πάρω, η απάντηση ήταν : «Οχι να πάρετε. Να δ! ώσετ ε...»
Σε κάποια στιγμή τόλμησα να πω ότι «κανένας πρώην δήμαρχος της Αθήνας δεν δούλεψε για το κακό της. Ολοι κάτι προσπάθησαν».
Πέσανε επάνω μου. «Εδώ διψάει η αυλή μας, τους περασμένους θα λιβανίζουμε;» Συγνώμη δεν το ξαναλέω. Ανθρωποι είμαστε και σφάλματα κάνουμε.
Σε μια εφημερίδα που με ρώτησε αν θα κάνω το καθιερωμένο προεκλογικό πάρτυ με το σχετικό μπουφέ και οινοποσία, απάντησα «ευχαρίστως, αν για να αντιμετωπίσω τα έξοδα, μου αποδοθούν τα χρήματα των πνευματικών μου δικαιωμάτων από 300 έργα μου που παίζονται στη� τηλεόραση χρόνια τώρα, για να κερδίζουν τα κρατικά και τα ιδιωτικά κανάλια δισεκατομμύρια από τη δική μου δουλειά, χωρίς να μου πληρώνουν την πνευματική μου ιδιοκτησία».
Φυσικά η δήλωση δεν δημοσιεύθηκε ποτέ, αφού δεν θυμήθηκα ότι ο εκδότης της εφημερίδας είναι ένας από τους μεγαλοκαναλάρχες.
Στο μοναδικο «υποσχετικό» φυλλάδιο που κυκλοφόρησε για την αφεντιά μου έλεγα ότι «αν οι Αθηναίοι και οι Αθηναίες μου έδιναν τον σταυρό τους, θα τη θεωρούσα σαν την καλύτερη πρεμιέρα της ζωής μου». Και δεν λογάριασα ότι στις πρεμιέρες! οι � �ερισσότεροι είναι τζαμπατζήδες. Μέα κούλπα.
Συμπέρασμα. Δύο γυναικείες νίκες. Μία στη Νομαρχία, μία στο Δήμο. Τέλικα όλος ο κόσμος είναι μία Λυσιστράτη. Αν όχι και μία «κούλπα»
Πηγή
