Αναπνοές κοφτές, μάτια καρφωμένα στο πουθενά...
"Βλέπει" μόνο τη δύση...
Πενήντα τόσα χρόνια τώρα, μόνο τη δύση έβλεπε... η ανατολή, λίγες φορές ήρθε στη ζωή της..
Μόνο τη δύση έβλεπε η ματιά της... τόβλεπες εκεί στην άκρη απ' το βλέμμα , που κοίταζε καρφωμένο στον ορίζοντα σαν �άτι να περίμενε... τόβλεπες σε μια γλυκόπικρη γεύση μελαγχολίας στο στόμα της ...
Στον ουρανό της, που πλεόναζε το χρώμα του μωβ με λίγες πινελιές λιλά..
Στην τελετουργική γιορτή, ήταν μοναδική καλεσμένη...
Οι αναμνήσεις, έστηναν το δικό τους χορό, στριφογύριζαν γύρω της, έκλαιγαν και γέλαγαν... στον πάτο μιας αόρατης θάλασσας βυθυζονταν κι εκεί ξεψύχαγαν...
Έκανε μια κίνηση να τις αγγίξει, να τις νοιώσει... να τις φέρει πίσω... να της δώσουν όλα εκείνα τα χρόνια που χάθηκαν, τους ανθρώπους π! ου χ� �θηκαν... ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΙΔΙΑ...
Οι αναμνήσεις ξεγλύστραγαν απ' τα χέρια της.... δεν μπόρεσε ούτε μια να πιάσει και να κρατήσει σφικτά, όπως τόθελε...
Όλες στον πάτο της θάλασσας βυθίστηκαν....
Ο ήχος από ένα ζεϊμπέκικο έφτασε στ' αφτιά της.... το αγαπημένο της...
Το ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας....
Το κορμί της άρχισε να κινείται...
Το βλέμμα πάντα να παρακολουθεί τις αναμνήσεις που βυθίζονταν... κι όλο βυθίζονταν...
Τα πρώτα βήματα του χορού...
Όλη η ψυχή της σ' αυτά τα βήματα...
Όλη η ζωή της στον βυθό..
Ποιός είπε ότι το ζεϊμπέκικο, είναι χορός αντρικός;
Καληνύχτα
Πόπη
Πηγή
