Τα τζιτζίκια κρατάνε το τέμπο με το βαρετό τους ισοκράτημα, και είναι τα μόνα που δίνουν στο τοπίο μια αίσθηση ρυθμού. Ο μικρός κόλπος, προφυλαγμένος φυσικά από ένα νησάκι στην είσοδό του προστατεύεται μόνιμα, από όλους τους καιρούς ανεξαρτήτως διεύθυνσης και έντασης. Τέσσερις ταβέρνες προμηθεύουν τους επισκέπτες, στην πλειοψηφία τους ιστιοπλόους που βρίσκουν καταφύγιο στη ζεστή του αγκαλιά, με νόστιμο φαγητό και αυθεντική ελληνική φιλοξενία, γεμίζοντας τους σκληρούς τους δίσκους με καινούριες γεύσεις και ανεκτίμητες mastercard στιγμές δίπλα στο κύμα.
Η παραλία, λόγω της απουσίας έστω και υποψίας κύματος όλο το χρόνο, είναι μια τέλεια λωρίδα από βότσαλο, άμμο και ψιλό χαλίκι ενώ τα νερά, καθαρά αλλά με έντονη παρουσία υπερτροφικών αποικιών από ποσειδωνίες που φρόντισαν να θρέψουν με βιταμίνες, ιχνοστοιχεία και αυξητικές ορμόνες οι δύο ιχθυοκαλλιέργειες που λειτουργούσαν μέσα στον κόλπο για δύο δεκαετίες.
Ακριβώς απέναντι από τον κόλπο, ένα γιγάντιο στήθος, τέλεια σμιλεμένο στην κορυφή του αντικρινού βουνού, το κομμάτι της αρχαίας πέτρινης θεάς που κείτεται ανάσκελα στο βράχο. Η βραχνή της καλημέρα είναι η πρώτη λέξη που παίρνω μαζί με τον καφέ μου κάθε πρωί, καθώς αυτή γυρνάει πλευρό με νυσταγμένο χαμόγελο και βλέμμα ηδυπαθές, περιμένοντας, όχι πολύ -ο χρόνος κυλάει πολυ διαφορετικά εδώ- μέχρι αργά το απόγευμα, όταν ο ήλιος που δύει βάφει τα στήθη της με τις πιο αισθησιακές από τις νότες μεταξύ κόκκινου και μπλέ.
Και η νύχτα περνάει και χάνεται η θεά μου, και φεύγει από τη σκέψη μου για να ξανάρθει το πρωί, και τότε σηκώνομαι από το κρεβάτι μου κι ανοίγω πριν απ'όλα το παράθυρο για να σιγουρευτώ ότι είμαι ακόμα εκεί που μ' άφησε.
Ο αέρας (πλημ)μυρίζει θρύμπη, αλισφακιά και ακονιζζά (γράφεται με δύο έως τρία ζήτα ανάλογα με το κομμάτι του νησιού που συναντάται η λέξη), το πανίσχυρο αφροδισιακό βοτάνι που φυτρώνει παντού, έντονα πράσινο και θρασύτατο λεμονάτο άρωμα που δεν αφήνει ανεπηρρέαστο κανέναν, και ωθεί ανυποψίαστους ανθρώπους και λιγότερο ανυποψίαστα κατσίκια, κουνέλια, φίδια έντομα και άλλα ζωντανά, σε διονυσιακή έκσταση, υπερέκκριση φερομονών και τεστοστερόνης και σεξουαλική υπερδιέγερση, που σ' ένα βαθμό εξηγεί την πλούσια πανίδα και τα υψηλά ποσοστά πολύτεκνων οικογ�νειών στο νησί.
Άπνοια. Ο αέρας ζεστός, πηχτός. Κάθομαι στην βεράντα με τα τσιγάρα, ένα μπουκάλι κρύο νερό και τα απαραίτητα κιάλια στο τραπέζι δίπλα μου. Όταν ο καιρός είναι καλός, τα περισσότερα σκάφη συνεχίζουν την τουρνέ στα γύρω νησάκια και ο κόλπος αδειάζει. Αργά το πρωί, και οι λιγοστοί λουόμενοι μένουν ασάλευτοι κάτω απ' τα αρμυρίκια σαν έντομα εγκλωβισμένα σε ζεστό αναψυκτικό, παραδομένοι στη μοίρα τους, ανήμποροι, ληθαργικοί, τεμπέληδες. Ανά διαστήματα σηκώνονται και παραπατούν σαν αναστενάρηδες διασχίζοντας τα δύο μέτρα που τους χωρίζουν από το νερό, βαφτίζο�ται και ξαναβγαίνουν ολοκαίνουριοι. Και η σκηνή επαναλαμβάνεται για ν φορές, όσες αντέχει ο καθένας ή μέχρι να χάσει ο ήλιος τη μεσημεριανή ισχύ του.
Συνεχίζεται...
